ŚWIĘTEJ RODZINY: JEZUSA, MARYI I JÓZEFA
W pierwszą niedzielę po Narodzeniu Pańskim, trwając w prawdziwie rodzinnym nastroju, Kościół obchodzi święto Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa. Jezus Chrystus – prawdziwy Bóg i człowiek – przyszedł na świat w rodzinie i w niej wzrastał. Dziewica Maryja, Jego Matka, poczęła Go, urodziła i wychowała, mając za męża Józefa, który – tak jak Ona – został wprowadzony w Boży plan zbawienia i z ufnością przyjął powierzoną mu rolę. Świętość tej Rodziny wynika z tożsamości Jezusa, czyli tego, kim On jest, a także z niezachwianego pragnienia wypełniania woli Bożej przez Maryję i Józefa. Była to rodzina absolutnie wyjątkowa, a zarazem pod wieloma względami taka jak inne rodziny. Wyjątkowa, ponieważ przyjęła i wypełniła powołanie wynikające ze zbawczej misji Syna Bożego. A taka jak inne, ponieważ Maryja i Józef, będąc przykładem i wzorem miłości małżeńskiej, pomagali Jezusowi wzrastać w wartościach, które tylko rodzina może zapewnić i rozwijać.
Czytanie z Ewangelii według św. Mateusza opowiada o ucieczce Świętej Rodziny do Egiptu, w której przejawiła się troska o ocalenie Jezusa ze śmiertelnego zagrożenia na skutek knowań Heroda. Nie z własnej inicjatywy, lecz pouczony przez Boga Józef bez wahania i bez zwłoki „wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu”. W czasach Starego Testamentu Egipt był miejscem ocalenia całej rodziny patriarchy Jakuba. W udaniu się do kraju położonego nad Nilem Ewangelista upatruje nie przypadek, lecz nawiązanie do słów Ozeasza: „Z Egiptu wezwałem syna mego”. W zapowiedzi proroka tytuł „syn” odnosił się do Izraela wyprowadzonego „z domu niewoli”. W narracji św. Mateusza Jezus doświadcza losu wygnania, lecz ucieczka jest wstępem do powrotu, który przyniesie nowe wyzwolenie. Kiedy – kolejny raz na polecenie Boga – Józef „wstał, wziął Dziecię i Jego Matkę, i wrócił do ziemi Izraela”, dzieje ludu Bożego wybrania rozpoczęły się na nowo oraz w nowy sposób. Benedykt XVI napisał: „Jezus, Syn prawdziwy, w sensie bardzo głębokim sam udał się na «wygnanie», ażeby wszystkich nas sprowadzić z obczyzny do domu”.
Czytanie ze starotestamentowej księgi Mądrość Syracha ukazuje obowiązki dzieci względem rodziców. Rodzina jest szkołą, w której dzieci uczą się najważniejszych cnót, przede wszystkim odwzajemniania miłości, jaką darzą ich ojciec i matka, którym zawdzięczają dar życia. W dzieciństwie szacunek dla ojca i matki przejawia się w posłuszeństwie i okazywaniu im czci. W życiu dorosłym nie ustaje, lecz przybiera nowe kształty, znajdując wyraz w czujnej trosce o ich życiowe potrzeby. Szczególnie dobitnie brzmią słowa: „Synu, wspomagaj swego ojca w starości, nie zasmucaj go w jego życiu. A jeśliby nawet rozum stracił, miej wyrozumiałość dla niego, nie pogardzaj nim, choć jesteś w pełni sił”. W nauczaniu o Kościele, który gromadzi „wybrańców Bożych, świętych i umiłowanych”, św. Paweł podkreśla, że chrześcijanie są powołani do wybaczania sobie nawzajem – „jak Pan wybaczył wam, tak i wy”. Na takim gruncie odwołuje się do przykładu rodziny i podaje najważniejsze zasady życia domowego skierowane do żon, mężów i dzieci. Miłość małżeńska, karmiona przez łaskę zmartwychwstałego i uwielbionego Pana, obrazuje i potwierdza miłość Chrystusa i Kościoła. Godność małżeństwa i rodziny polega na tym, że właściwie realizując swoje powołanie, są „Kościołem domowym”.
Czcząc i kontemplując Świętą Rodzinę, poznajemy wielkość miłości Boga do każdego człowieka, a zarazem otrzymujemy moc do naśladowania cnót, których tak bardzo potrzeba we współczesnym świecie: wierności, wdzięczności, pobożności, pokory, cierpliwości, ofiarnej pracy, umiejętności słuchania i przebaczania oraz niespożytej odwagi w czynieniu dobra.
Ks. Prof. Waldemar CHROSTOWSKI